Kaartjes kopen in Oslob

Tijdens onze trips in de Southern Visayas komen we minstens een keer per trip aan land en wel bij het plaatsje Oslob, gelegen aan de zuid-oostkust van het eiland Cebu. Dit kleine en ogenschijnlijk onbekend plaatsje mag niet onderschat worden want vooral in Azie maar ook daarbuiten staat het bekend om de Whale Sharks.

Uitgerust met booties - duikschoenen - en een dry bag met daarin een telefoon en 25.000 Filippijnse Pesos ervaren we het vaste land onder de voeten. 

Terwijl onze gasten om 6:00 uur al koppie onder gingen voor de eerste duik, begeven wij ons -  bukkend voor laag horizontaal uitstekende boomtakken - naar het hoofdgebouw.

Eenmaal aangekomen bij de kassa, gaat Ed al te graag door zijn blanke en behaarde knieen voor de lieftallige Filippijnse schone achter het raampje. Naar Ed's eigen zeggen is dat uit beleefdheid om op ooghoogte met haar te zijn en bij het doorgeefluik te kunnen.

Eenmaal betaald, moet nog naar het nabijgelegen tafeltje gelopen worden om het nummer op het betalingsbewijs te laten registreren in een opschrijfboek.

Terwijl de dagtoeristen vanuit alle windstreken in deze ruimte de briefing over het duiken en/of snorkelen met de Whale Sharks aanhoren, zijn onze gasten al zeker 20 minuten aan het genieten van de mooie grijs met wit bestippelde vrienden. 

Met het opkomen van de zon kunnen we de S/Y Philippine Siren precies door dit kraampje in de verte zien liggen met op de achtergrond het eiland Sumilon.

Dit is de reden waarom onze gasten om stipt 6:00 al onderduiken. Honderden dagtoeristen, die meestal niet kunnen zwemmen, laat staan duiken, komen de Whale Sharks bewonderen. Deze overenthousiaste spartelende  watertrappelaars wil je zo kort mogelijk tegenkomen tijdens je ontmoeting met de Whale Sharks.

Nog even snel een gezellige selfie want we staan haast nooit meer samen leuk op de foto.

Vanuit deze bootjes kunnen de dagtoeristen de Whale Sharks zien. De roeiers voeren de Whale Sharks om ze te lokken. De mooie dieren zijn overigens niet in gevangenschap en kunnen vrij in en uit zwemmen maar sommigen weten inmiddels dat er gevoerd wordt en komen steeds terug in Oslob. 

Op ware grootte van een kleine Whale Shark. Omdat we nooit een camera onder water meenemen als duikgidsen, dan maar een foto boven water.

De telefoon hebben we meestal niet nodig, want zodra Danilo - een van de twee dinghy drivers - ons ziet naderen, komt hij ons al ophalen.

Terug op de boot worden we nog lange tijd vergezeld door een kleine Whale Shark die denkt dat wij ook wat lekkers te voeren hebben. 'Helaas, lieve Whale Shark, dat mogen we niet doen.'  

Keerzijde van de medaille

Het mag dan wel zo mooi klinken 'werken op een luxe duikboot in zonnige streken', maar er is ook wel degelijk een keerzijde van deze (gouden) medaille. Wij willen u niet uit de Olympische droom helpen, maar het leven in de tropen gaat niet altijd over rozen.

Een hoosbuitje en wat stormen zijn nog te overzien, maar wat denkt u van het volgende catastrofale euvel: Tinea Pedis [Pas op, schokkende beelden].

Zwemmerseczeem, voetschimmel, of zoals Shu het nogal plastisch uitdrukt: 'rottende tenen', is een van de werkgerelateerde aandoeningen die met man en macht - en Lamisil Once - bestreden moet worden. Vier voeten, die van Shu en Ed opgeteld, moesten er afgelopen week weer aan geloven; een rigoreuze contra-aanval tegen The Evil Dermatofyten.

Allemaal leuk en aardig natuurlijk die bijsluiter en de gebruiksvoorschriften, maar hoe ga je, na het aanbrengen van de crème, op een duikboot de voorgeschreven 24 uur je voeten droog houden?

Enfin, de tenen werden uitgelijnd als op het plaatje en er werd een oefenrondje afgewerkt om de juiste lijn te bepalen op het voet-circuit. 

Vervolgens werd het bijtende goedje - 'Aaiaiai, het prikt' - aangebracht tussen de gelakte, dan wel bekalknagelde tenen. Het mag gezegd, inmiddels zijn we een paar dagen verder en er is geen wolkje meer aan de lucht voor wat betreft de voetpartijen. De tenen dartelen weer als dollen, als ware ze nooit half verslagen bekloofde dwarszitters. Wij van WC Eend adviseren daarom: Lamisil Once (verkrijgbaar via onze webshop).

Maya en Malapascua

We waren vijf weken op vakantie geweest, dus het was weer hoog tijd om de armen uit de mouwen, of liever gezegd, in duikpakken te steken. Via Dubai vlogen we naar Cebu, waar we ons nog even onderdompelden in het luxe hotelleven om tenslotte af te reizen naar het noordelijk gelegen Maya waar ons drijvend kantoor zich bevond.

Het was een last-minute beslissing van luxe-kind Ed om een taxi te verkiezen boven een busrit naar de haven. Vier uur hobbelen leek hem lekkerder op de achterbank van een taxi, dan op een Filipino-size busbank. We vonden een geschikte kerel die ons voor omgerekend zo'n 50 euro met zijn Nikkan taxi - 'Graag even een foto aan deze kant, want daar staat de naam op' - naar de roro haven van Maya bracht.

Uitgeladen en opgezadeld zwaaide Shu onze new-best-friend nog even uit om vervolgens de boot te bellen voor een pick-up per dinghy.

Maar uiteraard moest er eerst nog even een officieel staatsieportret geschoten worden; waarvan akte.

Shu kon haar enthousiasme voor het wederzien met de bootcrew maar nauwelijks bedwingen toen onze vriend en dinghy-driver Ronald aan het eind van de pier voor kwam varen.

In plané richting ons tweede thuis. Wahoeiii.

Goeie kont heeft ze ook, vindt u niet? Enfin, u begrijpt, we zijn blij dat we er weer zijn.  

SM Seaside City Cebu

Na een half jaar radiostilte waarin we vooral veel gevaren en gedoken hebben in the Southern Visayas en Tubbataha Reefs National Park inclusief een vakantie in Nederland, zijn we weer terug in Cebu city. We besloten een kijkje te nemen bij de nieuwste shopping mall in Cebu city.

Deze shopping mall staat op nummer 8 van de lijst van de grootste shopping malls van de wereld. De SM group shopping malls in de Filippijnen is de grootste retail operator in de Filippijnen. In totaal hebben ze 57 malls met 5,5 miljoen vierkante meters winkelvloeren. Ter vergelijking: Nederland telt ongeveer 30 miljoen vierkante meters winkelvloeren.

Dit schattige treintje, dat mensen vervoert om de enorme afstanden te overbruggen, is duidelijk niet gemaakt voor grote blanke posturen als Ed.

De shopping mall heet niet voor niets SM Seaside City met dit uitzicht.

De consequentie van zo'n grote shopping mall is dat het er nogal leeg is.

We verwachtten toch enigszins luxe merkwinkels, maar waarschijnlijk is toch meer rekening gehouden met de lokale vraag en bestedingsmogelijkheden.

Terwijl het treintje niet bepaald een futuristische uitstraling heeft, zijn er wel moderne informatiepanelen te vinden.

Deze brommerbestuurder vindt de nieuwe shopping mall maar niets en kan er niet langer naar kijken.

Wij sloten onze dag maar weer eens af met een overheerlijk dinner buffet in het Radisson Blu. In 6 rondes aten we onze buikjes vol en rolden we naar de overkant om in ons bedje verder uit te buiken.

11,98 kilometer

Na de jungle walk no. 10 van gisteren hadden we helemaal de smaak te pakken en besloten we vandaag weer op avontuur te gaan.

Volgens onze eenzame reisgids die steeds met ons over de planeet meereist, zou jungle walk no.1 een heel gevarieerde en zeer inspannende wandeling zijn. Echt iets voor ons dus.

De wandeling begint met een beklimming vanaf ongeveer 1000 meter boven zeeniveau in het plaatsje Brinchang. Na iets minder dan drie uur door de modderige jungle te ploeteren bereikten we de top van Gunung Brinchang op 2032 meter.

Lange tijd waren we de enigen in het woud maar plotseling werden we van achteren verrast door een hevig geritsel en hard gehijg. Deze bruinharige viervoeter met grote oren en een lange tong deed ons een ogenblik verschrikt stijf staan, maar al snel bleek hij trouw onze gids te willen zijn.

Op weg naar beneden kwamen we langs verschillende groenten- en aardbeienkwekerijen. Deze vriendelijke man uit Bangladesh nodigde ons uit voor een kijkje in de kwekerij. En met de aardbeien in zijn handen die hij zojuist had geplukt, kon hij de mooiste foto's maken.

Shu vond het fantastisch hoe deze man zijn best deed om zijn gelokte klantjes een extra fooitje af te dwingen. Ed's aardbeienzure gezicht daarentegen zegt genoeg over dit soort flauwe geanceneerde foto's.

Tussen de tomaten worden hier onder andere de typische appels van deze streek verbouwd: Cameron Appel. Bij het proeven ervan, deed het ons denken aan een harde kiwi.

Verder bergafwaarts wachtte ons deze prachtige groene glooiende theevelden. Als ze paars waren geweest, dan waanden we ons in de Franse lavendelvelden.

Na in totaal 11,98 kilometer te hebben afgelegd in bijna zes uur, brachten we nog een bezoekje aan deze Butterfly Garden. Bij het zien van dit prachtig exemplaar, op de voorgrond, kreeg Ed direct weer vlinders in zijn buik. 

Cameron Highlands

Na de oud en nieuw viering in Kuala Lumpur werd het tijd om een frisse neus te gaan halen in de bossen van magnifiek Maleisië. We kozen voor Tanah Rata in de Cameron Highlands. Omdat het dorp 1440 meter boven zeeniveau ligt, is het er altijd koel en plezant. Door het geweldige klimaat staat het gebied bekend om zijn theeplantages, aardbeienkwekerijen en ook de bossen groeien hier als een tierelier. Een uitgelezen kans om het jaar fris en fruitig te beginnen en wat bospaden aan te gaan stampen.

In en om Tanah Rata zijn tien jungle trails uitgezet. De paden zijn door vergroeiing niet altijd even goed herkenbaar, maar Ed had voorzorgsmaatregelen getroffen. Hij had een 'Chinese speur-padvinster tweede klasse' ingeschakeld. Trail nummer 10 was voor Shu - ondanks de verweerde bewegwijzering - uiteraard geen échte uitdaging.

Met ongekende souplesse beklom Shu de Gunung Jasar. Deels te danken aan haar pantoffels - de ultieme reisschoenen - maar natuurlijk zeker ook dankzij die gespierde kuiten.

Boven op de berg staat een hoogspanningsmast in een vrijgemaakte plek in het bos. Daar kan je genieten van een prachtig uitzicht over de bergen en bossen. En je kan er wat aandacht schenken aan de muggenbulten die je hebt verzameld onderweg naar boven.

Na een cracker en een slok water doken wij het donkere bos weer in voor de afdaling terug naar het zuiden van het dorp.

De zon verdween achter wat wolken en een schimmige duisternis gleed over het bos. Maar zelfs het geritsel in de struiken en geknor van ongedefinieerde bosbewoners deerden Shu niets.

Zonder blikken of blozen werd er in alle gaten en donkere hoeken gespeurd naar slangen, tijgers en wasberen.

Helaas niet van dat groots wild, maar de wandeling was desondanks erg aangenaam.

Al was het alleen maar vanwege de grote verscheidenheid aan planten, bloemen en bomen. De wilde orchideeën waren onze favorieten. Dit inimini wit met paarse exemplaar was een aardige.

Maar ook deze fuchsia roze orchidee mocht er wezen. In grote hoeveelheden te verkrijgen.

De trail eindigt bij de hoogspanningscentrale van het dorp. Grenzend aan de centrale liggen kwekerijen en boerderijen. Dit herkent u natuurlijk als de courgetteplant; lekker als koolhydraat-arme variant voor de pasta met pesto.

Ter afsluiting een serieuze noot. Er wordt hier veel land vrijgemaakt voor woningen en boerderijen. Dat is niet goed, want het gaat ten koste van de oerbossen. Erosie en aardverschuivingen zijn het gevolg.

Maar als zo vaak lijkt de lokale overheid er (nog) niet veel tegen te doen. Een nieuw wooncomplex betekent economische groei en meer inkomsten. Wie kan dáár nou tegen zijn?